sarı yapraklar...

Bir ekim günü fakültede felsefe dersi vardı. Felsefe dersinin olduğu gün tüm öğrencilerde bir telaş olurdu; not tutacaklar ön sıraları kapmak için; uyuyacaklar ya da kitap okuyacaklar arkalara yerleşebilmek için erkenden sınıfa koşuşurlardı. O bügun yeni bir romana başlacaktı, telaş içnde girdi sınıfa, arkadan üçüncü sıranın boş olduğunu görünce derin bir nefes aldı ve üç kilolouk çantasını masaya bırakıp şapkasını çıkardı. Yaptığı hesaplamlara göre evet burası kitap okumak için oldukça uygun bir yerdi.

…

Acı çeken felsefe hocası inleyerek dersi anlatmaya, ön sıralar hızla not tutmaya başlamıştı. Yavaşça arkasını dönüp sınıfı kolaçan etti, arka sıralar her zamanki gibi demde uyumaya başlamışlardı. Artık kimse onun farkıda değildi. Yavaşça kitabını açtı ve okumaya başladı.

...

Bu aralar ne olduğunu bilmediği bir şey her an hüzünlendirebiliyordu onu. Nereden geldiğini anlamadan birden başlıyor ve onu alıp götürüyordu. Bu sefer gözü, camdan dışarı, yorgun ve hüzünlü sallanan sarı sonbahar yapraklarına takıldı. Bir an sanki yaprakların kendine fısıldadığını duydu. Ürpertiyle sınıfa döndü; hoca aynı acı ve tiksinti dolu ifadeyle ders anlatmakta, önünde duran Elif Şafak Pinhan’ı anlatmaktaydı. Karşısındaki hocanın felsefeci olması yaprakların konuşmasından daha az şaşırtıcı değildi onun için. Kitabını kapayıp tekrar cama döndü. Bir yaprak ona göz kırpmıştı sanki. Şimdi hep bir ağızdan sallana sallana anlatıyorlardı, kapattı gözlerini ve dinlemeye koyuldu:

Üsküdar sahilindeydi. Tek başına yapayalnız, sessiz ve kimsesiz denizi seyrediyordu. Bu duyduklarını kendisi mi hayal ediyordu yoksa yapraklar mı anlatıyordu anlayamadı ama bunun pek de önemi yoktu. Deniz masmaviydi bugün, sahil bomboş… Kızkulesi kimsesiz ve mahzun selamlamıştı onu. Sanki tüm martılar terk eyleyip gitmiş gibi dolu gözlerle bakıyordu Kızkulesi. Ne oldu diye sorsa ağlayacak gibiydi. Belki de bu hüzün yaklaştırıyordu onları birbirine. Bu koskoca şehirde bir tek o anlardı onu. İşte bu yüzden yine ona gelmişti. Kaç zamandır orada olduğunun farkında olmadan saatlerce seyretti bu dev şehirdeki tek arkadaşını. Onunlayken sanki farklı bir boyutta yaşıyormuş gibi konuşmadan anlaşıyorlardı. O anlattı, Kızkulesi anlattı… derken tanıdık bir sima durdu önünde. Bu O’ydu. Tam da sırası. Son birkaç aydır yakalandığı sebepsiz kalp çarpıntıları başladı birden. O konuşmaya başladı ama yine havadan sudan. Ne olurdu bir seferde gerçekten söylemek istediklerini söyleseydi. Biliyordu duymak istediklerinin onun da aslında söylemek istedikleri olduğunu. Ama nasıl emin olabilirdi. Ya öyle değildiyse. Yo yo öyleydi, hissediyordu. Peki ama nedendi bu konuşan suskunluk? Her ikisi de bildiği halde neden ikisi de saklıyordu. Bir süre sessizlik oldu. Bir an gözleri Kızkulesi’ne takıldı. Ve bir damla yaş süzüldü kuru yanaklarından… o gitmişti…

…

Saatine baktı ders bitmek üzereydi. Kitabını çantasını topladı. Kimseye çaktırmadan yapraklara göz kırptı ve çıktı sınıftan… kalabalık dar caddelerde uzun uzun yürüdü. Bir an gerçekten Kızkulesine gitmeyi düşündü ama vazgeçti, buna cesareti yoktu…