San'at güneşimizi nakzediyorum affıma sığınarak ve tavrımı affediyorum merhametime sığınarak;
"gökyüzünde ytalnız gezen yıldızlar
yeryüzünde sizin kadar yalnızım" demiş üstad, oysa efendim değil mi ki dikkatli bir nazar ile uzun uzun bakınca görünmeyen saklı küçük yıldızlar teker teker zuhur etmeye başlar. halbuki biz alem-i beşer böyle miyiz? daha bir mercek altında bakılınca hayatlarımıza daha bir yalnız olduğumuz aşikar olmaz mı?
“Bu aşk burada biter
İyi günler sevgilim,
Ve ben çekip giderim,
Bir nehir akıp gider.”
Anladım ki tutunmaya çalışmaya gerek yok.
Bırakılıyorsak bırakmalıyız anladım.
Duruşumuz onurluydu, gidişimiz asil olmalı (!)
Peki ya gitmek istemeyişimiz?
Peki ya iç yangınlarımız, iç özlemlerimiz, iç hayallerimiz?
Peki ya içimiz?
Sükûtu ve rızayı öğretmeliyiz ona
Şimdi ona bunlar lazım gelir.
Papatyaların koparıldığı mevsimde huzur aranmaz,
Çiçeklere basanlardan şefkat umulmaz
Ve
Ömrünü nefsinin eline verene ömür teslim edilmez!
Anlamalı, kabullenmeli ve susmalısın.
Durmalı ve bakmalısın.
Seyretmelisin Hira’da gibi,
Beklemelisin zindanda gibi,
Sabrı elden, dilden ve gönülden bırakmamalısın Eyyüb gibi,
Ve ilerlemelisin İbrahim gibi,
İbrahimî olmalı ilerleyişin, vazgeçişin, kurban edişin
Ve bir emin belde bulana kadar gönlün dua etmelisin
Çölde unutulmuş yalnız bir çocuk gibi.
