bir kızkulem var şu şehirde, omuzunda ağladığım
birkaç huzurlu liman,
martılar ve denizim
çok gözyaşım var denizinde
bilirim çok duam asılıdır semanda
çok elle , gözle seni palyaşmak acıtırken içimi
şimdi senden ayrılmam beklenir
bunu çok görürler bize
ağlama be istanbul!
sen kal yerinde, gönlümde olduğun gibi
şimdi bana gitmek düşer
koyup cebime sessizlik ve yalnızlığımı
şimdi bana gitmek düşer
kal diye yalvaran gözlerinden çekerek gözlerimi
ve sessizce toplayıp rüzgarında savurduğum saçlarımı
şimdi bana gitmek düşer
yorgun... ve mağrur...
....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder