bir umuttu fakirin ekmeği yine
ve yine aç kalmıştı
bu demekti ki bir gece daha uyumayacaktı.
fakirlik ya işte eller yine boş döndü.
hevesler yine kursakta kaldı.
ışığı söndü gözlerin
vs
vs
geriye yığınla bıkkınlık kaldı. bu yaşta bu kadarı fazlaydı belki ama ne yazası geliyor insanın ne susası. bir derin ahh bile çekmek istemez gayrı. biliyorum ki o da yalan. ve şu gerçek ki giden bizden gidiyor ve her durumda kaybeden biziz, her durumda kandırılan, ağlatılan ve sonunda kaybeden biziz. belki hak etmiyoruz bu kadarını ve fakat bilmiyoruz da ne yapacağımızı. yaşamaksa anlamsız olabileceği kadar anlamsız bu günlerde. koptuğumuz için asıl kaynaklarımızdan. bağlarımızı kopardığımız için çürüdü köklerimiz. çare benim. tek çözüm benim. biliyorum bu işi ben çözeceğim. ya kaçıp dağlara alıp başımı giderek. ya saklanıp yastığımın ardına yok olmayı bekleyerek. ya çıldırmışca gerçekleri haykırarak ya da sadece susarak insanların yüzlerine bakarak. bilmiyorum ne yapacağımı nasıl yapacağımı. tek gücüm zayıflıktan çökmek üzere olan iradem.bir çözüm bulmalı onu canlandırmak için. saatlere, günlere, gecelere direnmeli, kendime direnmeli...
